21-10-2022
Jednorazowa amortyzacja oznacza niejako „przyśpieszone” wliczenie do kosztów uzyskania przychodów od razu w pełnej wartości środka wprowadzanego do majątku firmy.
Możliwość zastosowania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego obwarowana jest spełnieniem szeregu warunków. Przywilej ten mianowicie dotyczy zakupów środków o mniejszej wartości (tj. poniżej 10 tys. zł), nabywania środków trwałych o wartości łącznej – liczonej w skali roku podatkowego – do 100 tys. zł oraz korzystania z tzw. pomocy de minimis.
Czym jest amortyzacja?
W uproszczeniu amortyzację można określić, jako rozłożenie w czasie kosztów wprowadzonych do firmy składników majątku. Koszty te są księgowane jako tzw. odpisy amortyzacyjne. Wspomniane rozłożenie w czasie związane jest ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych. Sukcesywnie – w miarę upływu czasu – tracą również na wartości środki niematerialne należące do firmy (na przykład zakupione licencje, know-how, prawa do patentów itp.).
Amortyzacji podlegają składniki majątku służące wyłącznie celom firmowym, o przewidywanym okresie użytkowania (powyżej jednego roku). Składniki te – jeśli ich wartość przekracza 10 tys. zł (plus VAT w przypadku nievatowców) – powinny być przez firmę ewidencjonowane i poddane amortyzacji. Rozliczanie odbywa się odpowiednio do stopnia ich zużycia (a zatem częściowej utraty wartości). Amortyzacja rozpoczyna się od momentu wprowadzenia nabytku do ewidencji (środków trwałych i niematerialnych), a kończy się z chwilą zrównania wartości dokonanych odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową nabytego składnika majątku (również gdy składnik majątku zostanie sprzedany lub wycofany z użytkowania).
Istnieje kilka metod amortyzacji środków trwałych (według zróżnicowanych stawek). Jedną z nich jest…
amortyzacja jednorazowa
To udogodnienie, które daje możliwość jednorazowego wliczenia do kosztów uzyskania przychodów ceny nabycia środków trwałych lub niematerialnych.
Można ją zastosować między innymi w odniesieniu do zakupu środków o mniejszej wartości (tzw. niskocennych, czyli poniżej 10 tys. zł). W takim przypadku – jeżeli przedsiębiorca zdecyduje się na włączenie nabytku do ewidencji środków trwałych – nie będzie konieczny okresowy (miesięczny lub kwartalny) odpis amortyzacyjny. Zamiast tego można dokonać odpisu i zaksięgować go jednorazowo.
Amortyzowane tą metodą środki muszą być używane dla celów firmowych, kompletne (tworzyć funkcjonalną całość) i zdatne do użytkowania. Z możliwości jednorazowej amortyzacji wyłączone są środki transportu (z pewnymi wyjątkami), grunty, obiekty inżynierii lądowej i wodnej, inwentarz żywy oraz nieruchomości.
Należy wspomnieć, że nie ma konieczności ujmowania w ewidencji środków trwałych nabytków, których cena nie przekracza 10 tys. zł. Podatnicy mają bowiem możliwość zaksięgowania ich bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu (o ile oczywiście faktycznie są to koszty firmowe). W takim przypadku podatnik sam decyduje, jak zaksięgować dokonany zakup. Jeśli jednak zdecyduje się na wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych, wówczas – z uwagi na niską wartość – ma prawo zastosować amortyzację jednorazową.
Roczny limit amortyzacji jednorazowej
Jeżeli wartość nabytku (nowego składnika majątku firmy) przekracza 10 tys. zł, na firmie ciąży już obowiązek jego zewidencjonowania. Nadal jednak można zastosować amortyzację jednorazową – pod warunkiem, że dotyczy to środków fabrycznie nowych (nigdy nie używanych) i w danym roku podatkowym firma „zmieści się” z ich zakupami w limicie 100 tys. zł. Kwota ta obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych oraz wpłat na poczet nabycia środka trwałego dostarczanego firmie w kolejnych okresach rozliczeniowych. Środki zakupione powyżej wspomnianej kwoty (100 tys. zł) podlegają już okresowym (np. miesięcznym) odpisom amortyzacyjnym.
Przedsiębiorca może zastosować amortyzację jednorazową także w ramach…
pomocy de minimis
Co kryje się pod tą „tajemniczo brzmiącą” nazwą? Określenie ma swoje źródło w prawie rzymskim, które zakładało regułę: „de minimis non curat lex” (w dosłownym tłumaczeniu z łaciny: „prawo nie troszczy się o drobiazgi”). Pomoc de minimis to inaczej pomoc o charakterze „drobnym” i z uwagi na ową „drobiazgowość” zwolniona jest z określonych ograniczeń prawnych. Co do zasady pomoc de minimis nie może naruszać konkurencji ani wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi Unii Europejskiej. W praktyce biznesowej jest to pomoc publiczna, którą przedsiębiorca może otrzymać np. w formie dotacji, preferencyjnych pożyczek, umorzeń zobowiązań publicznych (zwolnienia podatkowe, umorzenie odsetek ZUS). Pomoc de minimis musi zostać udokumentowana – podmiot, który jej udziela, wydaje (z urzędu) zaświadczenie potwierdzające ten fakt.
Przywilej skorzystania z pomocy de minimis obejmuje „małych podatników” oraz przedsiębiorców dopiero rozpoczynających własną działalność gospodarczą. Wyjaśnienia wymaga zwłaszcza to pierwsze pojęcie. Status „małego podatnika” (na gruncie prawa podatkowego) przysługuje przedsiębiorcy, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty odpowiadającej 2 mln euro (jej równowartości w złotych). Jeżeli podmiot nie jest małym podatnikiem (według przedstawionej definicji), to z jednorazowej amortyzacji pomocy de minimis może skorzystać tylko w roku, w którym rozpoczął działalność gospodarczą.
Warunkiem zastosowania jednorazowej amortyzacji pomocy de minimis jest odpowiednia wartość środków trwałych, które mogą zostać jej poddane – czyli do 50 tys. euro w ciągu roku podatkowego.